Literatura hebrajska obejmuje piśmiennictwo w języku hebrajskim od II tysiąclecia p.n.e. Oczywiście najważniejszym dziełem starohebrajskiej literatury jest Tanach (Pismo Święte)
W średniowieczu tworzyli między innymi Saadia Gaon na Bliskim Wschodzie, Ibn Ezra, J. Halewi, Ibn Gabirol, Majmonides w Hiszpanii. Poeta żyjący we Włoszech na przełomie XIII i XIV wieku, Immanuel da Roma, wprowadził do literatury hebrajskiej sonet i konwencje stylistyczne wczesnego renesansu. Wiek XVI przyniósł szerokie upowszechnienie tekstów biblijnych, tłumaczonych na wszystkie języki europejskie. Był to jednakże czas upadku literatury hebrajskiej.
Wraz z rozwojem Haskali (Żydowskiego Oświecenia) nastąpił gwałtowny rozwój literatury nowohebrajskiej. Idee oświecenia propagował miesięcznik "Ha-Measef" (1784-1811), założony w Niemczech przez M. Mendelssohna, przy współpracy J. Satanowa, S. Cohena, J. Euchela, M. Herza. Hebrajską poezję nowego okresu zapoczątkował M.Ch. Luzzatto. Autorem pierwszej powieści w języku hebrajskim był A. Mapu. Wraz z powstaniem państwa Izrael nastąpiło bardzo wiele zmian w literaturze hebrajskiej. We własnym niezależnym i niepodległym państwie swobodnie tworzyli żydowscy pisarze i poeci.
Proza i poezja czerpały motywy, obrazy oraz bogactwo ekspresji z Biblii i innych żydowskich źródeł (Miszna, Talmud) oraz tradycji żydowskiego narodu w Diasporze.
Źródła:
Wykonanie:
W.S. 12
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz